شعری از علیرضا حسینی

شست اش را

حواله کرد

به نجات غریق

وغرق شد در رویایی که تا زانوهایش نمی رسید

جسدش را که از شعر بیرون کشیدند

هنوز می خندید.

از مجموعه شکست روایت