شعر

حرف های روپوش سرمه ای

حتا تمام ابرهای جهان را به تن کنم

باز ردایی به دوشم می افکنند

                                        تا برهنه نباشم

این جا نیمه تاریک ماه است

دستی که سیلی می زند

                             نمی داند

گاهی ماهی تُنگ

                   عاشق نهنگ می شود

بیهوده سرم داد می کشند

                                   نمی دانند

دیگر ماهی شده ام

و رودخانه ات از من گذشته است

نمی خواهم بیابان های جهان را به تن کنم

و در سیاره ای که هنوز رصد نکرده اند

                                                        نفس بکشم

حتا اگر باد را به انگشت نگاری ببرند

رد بوسه ات را پیدا نمی کنند

به کوچه باید رفت

اگر چه ماشین ها از میان ما و آفتاب می گذرند

به کوچه باید رفت

این همه آسمان در پنجره جا نمی شود

می خواهم در جنوبی ترین جای روحت

                                               آفتاب بگیرم

چراغ سقفی به درد شیطان هم نمی خورد

آن که پرده را می کشد

                               نمی داند

همیشه صدای کسی که آن سوی خط ایستاده

                                                           فردا می رسد

بگذار هرچه می خواهند

                                     چفت در را بیندازند

امشب از نیمه ی تاریک ماه می آیم

و تمام پرده ها و رداها را

تکه تکه خواهم کرد

بگذار برای بادبادک و شب تاب هم

اتاقی حوالی جهنم اجاره کنند

من هم خواهم رفت

می خواهم پیراهنم را به آفتاب بدهم

گراناز موسوی

از دفتر پابرهنه تا صبح

نشر سالی