شعرهای مریم بالنگی

نذر کردم

اگر قبل از غروب یکشنبه برگشتی

به وسعت شانه هایت گناه کنم

کبیره

۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰

 برایت پست میکنم

آسمان بی بندوبار دهکده را

به تندیس دموکراسی چشمانت

گود نشسته ای سارا

برایت شال نبافته

بوی تریاک بابا

بند ناف سرما را برید

کودتای خمار پستانهایت را به خانه بفرست

غوره های شرم عورتم

شراب هفت ساله

آسیای ذهنت آب نیفتد

من انقلاب کرده باشم

انگشتانم از زور بیعاری

توی آفریقای سینه رضا دنبال هم می دوند.

حال می خواهد بینی ات را بالا بکشی

چشمهای تابه تای یحیی

از بند رخت غروب آویزان است

فلسفه اش خل شده

از بس خدا بادبادکهایش را می ترکاند

و

مادر

حیاط